"ჩემი მეუღლე მუსიკალური დიჯეია... პირველი შვილის მშობიარობას არ დავასწარი, სისხლს რომ ხედავს, ცუდად ხდება" -ციაკო ფიფია მეორე შვილი მოლოდინში: რას ჰყვება იუმორისტი ოჯახზე

იუ­მო­რის­ტი ცი­ა­კო ფი­ფია მე­ო­რე შვილს ელო­დე­ბა. ჟურ­ნალ „სარ­კეს­თან“ ინ­ტერ­ვი­უ­ში ცი­ა­კო პი­რად ამ­ბებ­ზე სა­უბ­რობს და თა­ვის ცხოვ­რე­ბა­ზე, ბავ­შვო­ბა­ზე, მშობ­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­სა და მე­უღ­ლე­ზე

- ცი­ა­კო, ახ­ლა­ხან ძა­ლი­ან სა­სი­ხა­რუ­ლო და ემო­ცი­უ­რი ვი­დეო გავ­რცელ­და, რო­გორ შე­ა­ტყო­ბი­ნეთ თქვენს შვილს, სან­დროს, რომ მალე ძა­მი­კო გახ­დე­ბა. რო­გო­რი იყო თქვე­ნი ემო­ცი­ე­ბი, როცა გა­ი­გეთ, რომ ფეხ­მძი­მედ იყა­ვით?

- დედ­მა­მიშ­ვილ­ზე დიდი სიმ­დიდ­რე არ არ­სე­ბობს. დაც მყავს და ძმაც, დე­ი­დაშ­ვი­ლე­ბიც და-ძმა­სა­ვით მიყ­ვარს, რად­გან ერ­თად გა­ვი­ზარ­დეთ. ასე რომ, ხუთ­ნი ვართ, ორი ძმა და სამი და. ანა­ლო­გი­უ­რად მინ­დო­და, სან­დრო­საც ჰყო­ლო­და დედ­მა­მიშ­ვი­ლი. წყვილს ორი შვი­ლი აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა ჰყავ­დეს, მე­სა­მე შვი­ლი თუ ეყო­ლე­ბათ, ძა­ლი­ან კარ­გი იქ­ნე­ბა.

შვი­ლი ეგო­ის­ტად რომ არ გა­ი­ზარ­დოს, ორი შვი­ლი აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. ადა­მი­ანს ცხოვ­რე­ბა­ში უნდა ჰყავ­დეს ყვე­ლა­ზე ახლო მე­გო­ბა­რი დედ­მა­მიშ­ვი­ლის სა­ხით. კარ­გია ძმა­კა­ცი, და­ქა­ლი, მაგ­რამ დედ­მა­მიშ­ვილ­ზე ძვირ­ფა­სი არა­ვი­ნაა. ეს სულ სხვა ძა­ლაა.

- რამ­დენ თვე­ში ელო­დე­ბით პა­ტა­რას?

- მე­ხუ­თე თვე­ში გა­და­ვე­დი. გოგა და სან­დრო ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რე­ბი არი­ან. სხვა­თა შო­რის, მე­გო­ნა, გო­გო­ნა იქ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ შევ­ცდი. გო­გას და სან­დროს ბიჭი უნ­დო­დათ და მათი ვა­რა­უ­დი გა­მარ­თლდა. მე­სა­მე ალ­ბათ გო­გო­ნა იქ­ნე­ბა. მინ­და, რომ სამი შვი­ლი მყავ­დეს.

რაც სკო­ლა­ში წა­ვი­და, პირ­ვე­ლი კლა­სი­დან­ვე მთხოვ­და, და ან ძმა ჰყო­ლო­და, რომ სახ­ლში მას­თან ერ­თად ეთა­მა­შა. რომ გა­ი­გო, მალე ძა­მი­კო ეყო­ლე­ბა, ძა­ლი­ან გა­ი­ხა­რა. მუ­ცელ­ზე მე­ფე­რე­ბა, მკოც­ნის, მე­უბ­ნე­ბა, რომ ელო­დე­ბა მის და­ბა­დე­ბას. მეც ვე­უბ­ნე­ბი, შენ და ბე­ბომ უნდა გა­ზარ­დოთ-მეთ­ქი და თა­ნახ­მაა, ბე­ბი­ას ყვე­ლა­ფერ­ში და­ვეხ­მა­რე­ბიო.

სან­დროს თუ შე­ნიშ­ვნას ვაძ­ლევ, ხან­და­ხან მე­უბ­ნე­ბა, "მკაც­რუ­ლი" დედა ხარო. 18 სექ­ტემ­ბერს 8 წლის ხდე­ბა და ხე­ლით არას­დროს შევ­ხე­ბი­ვარ. თუ არ გა­მი­გო­ნა, ვსჯი, ანუ შე­იძ­ლე­ბა სად­მე არ წა­ვიყ­ვა­ნო. რა­ღაც-რა­ღა­ცე­ბი ბავ­შვო­ბი­დან­ვე უნდა მი­ვაჩ­ვი­ოთ. მინ­და, და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლიც იყოს და მშრო­მე­ლიც.

- ქმა­რი დაგ­ყვე­ბათ ექი­მებ­თან, კონ­სულ­ტა­ცი­ებ­ზე?

- კი, თუმ­ცა არის გარ­კვე­უ­ლი სა­კი­თხე­ბი, რაც, ჩემი აზ­რით, არ არის სა­ჭი­რო, რომ მე­უღ­ლემ ნა­ხოს. პირ­ვე­ლი შვი­ლის მშო­ბი­ა­რო­ბა­საც არ და­ვას­წა­რი, არ მინ­დო­და. დე­დამ­თი­ლი და­ეს­წრო. თა­ვად გოგა სის­ხლს რომ ხე­დავს, ცუ­დად ხდე­ბა.

- ბავ­შვის­თვის სა­ხე­ლი მო­ი­ფიქ­რეთ?

- სან­დრომ ორი სა­ხე­ლი შე­არ­ჩია — ლუკა და აჩი. აქე­დან ერთ-ერთს და­ვარ­ქმევთ.

- სა­ო­ცა­რი იყო სან­დროს რე­აქ­ცია. "პა­ტა­რა ბავ­შვი გყავს?" — ძა­ლი­ან დიდი ემო­ცი­ით გკი­თხათ. ამ სი­ხა­რულს მის­გან პა­ტარ-პა­ტა­რა ეჭ­ვი­ა­ნო­ბე­ბი ხომ არ ახ­ლავს?

- არა. სა­ნამ გა­იზ­რდე­ბო­და, მა­ნამ­დე ჰქონ­და ასე­თი გან­ცდა, რომ დე­დას მუ­ცელ­ში მარ­ტო სან­დრო უნდა ყო­ფი­ლი­ყო. ეჭ­ვი­ა­ნობ­და, როცა მე­ტყო­და, მე არ უნდა მა­კო­ცოო. გო­გას რომ გა­და­ვუ­ღებ­დი საჭ­მელს, მე­ტყო­და, მე რა­ტომ არ მი­ღე­ბო და ასე შემ­დეგ. ეჭ­ვი­ა­ნობ­და სა­კუ­თარ მა­მა­ზეც კი.

- ამ­ჟა­მად რას საქ­მი­ა­ნობს თქვე­ნი მე­უღ­ლე?

- გა­სარ­თობ ცენ­ტრში მუ­სი­კა­ლუ­რი დი­ჯე­ია.

- თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბი­დან კი­დევ ერთ ეპი­ზოდ­ზე უნდა გკი­თხოთ, 17 წლის იყა­ვით, როცა დე­დათ­ქვე­ნი ემიგ­რა­ცი­ა­ში წა­ვი­და, რო­გორ გა­და­ი­ტა­ნეთ ეს გან­შო­რე­ბა?

- ძა­ლი­ან რთუ­ლად გა­და­ვი­ტა­ნე, რად­გან დე­დას­თან ყო­ველ­თვის ახლო ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და. დედა ჩემი სა­უ­კე­თე­სო მე­გო­ბა­რი იყო და არის, ჩემი პირ­ვე­ლი მე­სა­ი­დუმ­ლე იყო. ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და. სა­კუ­თარ თავ­ზე მე­ტად უმ­ცროს და-ძმა­ზე ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი. და პა­ტა­რა მყავ­და, ჩემი ძმა მა­შინ 6 წლის იყო და სკო­ლა­ში უნდა წა­სუ­ლი­ყო. მივ­ხვდი, რომ მათ შემ­ყუ­რე დეპ­რე­სი­ა­ში არ უნდა ჩავ­ვარ­დნი­ლი­ყა­ვი.

იმ წლებ­ში ამე­რი­კა ძა­ლი­ან მი­უღ­წე­ვე­ლი ამ­ბა­ვი იყო, ძა­ლი­ან რთუ­ლი. როცა გა­ვი­აზ­რე, ცხოვ­რე­ბამ მო­ი­ტა­ნა, რომ დე­დას გა­და­ედ­გა ასე­თი ნა­ბი­ჯი ისევ და ისევ შვი­ლე­ბის გამო, მივ­ხვდი, რომ დე­და­ჩე­მი გმი­რია. ყვე­ლა ემიგ­რან­ტის შვილ­მა უნდა თქვას, რომ დედა გმი­რი ჰყავთ. მარ­ტი­ვი არ არის, მოს­წყდე შენს ოჯახს, ქვე­ყა­ნას და შორს გა­და­ი­კარ­გო. თან დე­და­ჩე­მი ისე­თი გაზ­რდი­ლი იყო, ბე­ბი­ა­ჩე­მი ხე­ლით აჭ­მევ­და. ნა­ლო­ლი­ა­ვე­ბი ბავ­შვი იყო.

- რო­გორც ვიცი, იმ პე­რი­ოდ­ში თქვე­ნი მშობ­ლე­ბი გა­შო­რე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ. მა­მათ­ქვე­ნი თუ გაქ­ცევ­დათ ყუ­რა­დღე­ბას?

- კი. მა­მას­თან კონ­ტაქ­ტი არ გაგ­ვი­წყვე­ტია, მაგ­რამ მერე უკ­რა­ი­ნა­ში გა­და­ვი­და სა­ცხოვ­რებ­ლად, იქ და­ო­ჯახ­და. ძა­ლი­ან გვიყ­ვარს მისი უკ­რა­ი­ნე­ლი მე­უღ­ლე, ტა­ნია. მად­ლო­ბა მას, ასე­თი კარ­გი ადა­მი­ა­ნი რომ არის. ტა­ნია მიხ­ვდა ერთ ჭეშ­მა­რი­ტე­ბას, რა­საც ქარ­თვე­ლი ქალი ვერ ხვდე­ბა: როცა შვი­ლი­ან მა­მა­კაცს მიჰ­ყვე­ბი ცო­ლად, მის შვი­ლებს სჭირ­დე­ბა ყუ­რა­დღე­ბა და ქმრის შვი­ლებ­თან პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა თა­ვა­დაც უნდა ჰქონ­დეს. ტა­ნი­ამ მო­ა­ხერ­ხა, რომ კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბაც გვაქვს, პა­ტივს ვცემთ და გვიყ­ვარს კი­დეც.

- ჰყავთ სა­ერ­თო შვი­ლი?

- არა. ჩემს მშობ­ლებ­საც ერ­თმა­ნეთ­ში ნორ­მა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვთ. ორი­ვე მშო­ბე­ლი ძა­ლი­ან ბევ­რს აკე­თებს ჩვენ­თვის, ვხე­დავ. მაქვს ჩემი უკვე შე­მო­სა­ვა­ლი, მყავს ოჯა­ხი, ფი­ნან­სუ­რად მა­ინც დედა მეხ­მა­რე­ბა. ჩემს და­საც ეხ­მა­რე­ბა. ჩემი ძმა დე­დამ წა­იყ­ვა­ნა. მჯე­რა, რომ დე­დას ამო­უდ­გე­ბა გვერ­დში და თა­ვი­ანთ ნატ­ვრას ერ­თად აის­რუ­ლე­ბენ.