"როცა აქ მუშაობა დავიწყე, მითხრეს, აქ არ ვიცით ქალი და კაცი, ჩვენსავით უნდა იმუშაოო" - გემის ერთადერთი მექანიკოსი ქალი საქართველოში: მარიამ გურგენიშვილის ისტორია

"მე ვარ გე­მის მე­ქა­ნი­კო­სი, კერ­ძოდ, მე­სა­მე მე­ქა­ნი­კო­სი. დამ­თავ­რე­ბუ­ლი მაქვს გე­მის მე­ქა­ნი­კა. მე­ქა­ნი­კო­სე­ბიც და კა­პიტ­ნე­ბიც მე­ზღვა­უ­რე­ბი ვართ," - გვე­უბ­ნე­ბა მა­რი­ამ გურ­გე­ნიშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც მშრალ ტვირ­თმზიდ გემ­ზე, ბალ­კერ­ზე მუ­შა­ობს. ძი­რი­თა­დად ევ­რო­პის ქვეყ­ნე­ბის­კენ აქვთ გეზი. რო­გორც ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი აღ­ნიშ­ნავს, და­უ­მუ­შა­ვე­ბე­ლი სო­დით თურ­ქეთ­ში იტ­ვირ­თე­ბი­ან და ტვირ­თი ევ­რო­პის ქვეყ­ნებ­ში მი­აქვთ.

ამ მე­ზღვა­უ­რი გო­გო­ნას გვერდს სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში შემ­თხვე­ვით წა­ვა­წყდი და მას­თან გა­სა­უბ­რე­ბა გა­დავ­წყვი­ტე.

მა­რი­ა­მი წარ­მო­შო­ბით ფშა­ვე­ლია და რო­გორც ეუბ­ნე­ბი­ან, მისი ფშავ­ლო­ბა მის ხა­სი­ათ­ში ვლინ­დე­ბა. ნამ­დვი­ლი ფშა­ვე­ლი ხარო - ასე აფა­სე­ბენ... მას­თან სა­უბ­რი­სას მივ­ხვდი, რომ გა­ბე­დუ­ლი, ძლი­ე­რი, მტკი­ცე ხა­სი­ა­თის და მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლი ადა­მი­ა­ნია.

მა­რი­ამ გურ­გე­ნიშ­ვი­ლი:

- წარ­მო­შო­ბით ფშა­ვე­ლი კი ვარ, მაგ­რამ და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე ახ­მე­ტა­ში. და­ვამ­თავ­რე ახ­მე­ტის 1-ელი სა­ჯა­რო სკო­ლა და ტექ­ნი­კურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მან­ქა­ნათმშე­ნებ­ლო­ბის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე. შემ­დეგ მე­ო­რე კურ­სის მე­ო­რე სე­მესტრი­დან ბა­თუ­მის სა­ხელ­მწი­ფო სა­ზღვაო აკა­დე­მი­ა­ში გე­მის მე­ქა­ნი­კა­ზე გან­ვაგ­რძე სწავ­ლა.

- თა­ვი­დან მან­ქა­ნათმშე­ნებ­ლო­ბა რა­ტომ აირ­ჩი­ეთ?

- სა­ერ­თოდ გე­მის მე­ქა­ნი­კო­სო­ბა 13 წლის ასა­კი­დან მინ­დო­და, მაგ­რამ რო­დე­საც ტექ­ნი­კურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვა­ბა­რებ­დი, სა­ერ­თოდ არ ვი­ცო­დი, თუ სა­ზღვაო სფე­როს გან­ხრით სა­ქარ­თვე­ლოს რო­მე­ლი­მე უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ას­წავ­ლიდ­ნენ. სა­ზღვაო აკა­დე­მი­ის არ­სე­ბო­ბის შე­სა­ხებ ინ­ფორ­მა­ცია სა­ერ­თოდ არ მქონ­და. მო­ბი­ლო­ბა რომ გა­მო­ცხად­და, ამის შე­სა­ხებ მი­თხრეს და სა­ბუ­თე­ბი გე­მის მე­ქა­ნი­კა­ზე გა­და­ვი­ტა­ნე და გავ­ხდი ბა­თუ­მის სა­ზღვაო აკა­დე­მი­ის სტუ­დენ­ტი, სა­დაც დარ­ჩე­ნი­ლი 2 წელი ვის­წავ­ლე. მე­სა­მე კურ­სზე 6 თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში სტა­ჟი­რე­ბა შო­რე­ულ ნა­ოს­ნო­ბა­ში გა­ვი­ა­რე. ვი­ყა­ვი ენ­ჯინ-კა­დე­ტი (ენ­ჯინ-სტა­ჟი­ო­რი). რომ ჩა­მო­ვე­დი, მე­ო­თხე კურ­სი და­ვას­რუ­ლე და დიპ­ლო­მის აღე­ბის შემ­დეგ სერ­ტი­ფი­კა­ტე­ბი გა­ვა­კე­თე, რომ მე­სა­მე მე­ქა­ნი­კო­სის სა­ბუ­თი ამე­ღო. მას შემ­დეგ მე­სა­მე მე­ქა­ნი­კო­სის პო­ზი­ცი­ა­ზე ვმუ­შა­ობ.

- და ეს ფშა­ველ-კა­ხე­ლი გოგო, თქვე­ნი პრო­ფე­სი­ის დამ­სა­ხუ­რე­ბით, გაშ­ლილ ზღვა­ში ასე აღ­მოჩ­ნდით. რო­გორ მოხ­და? მე­ზღვა­უ­რო­ბის ინ­ტე­რე­სი სა­ი­დან გა­გიჩ­ნდათ?

- ჩვე­ნი ოჯა­ხის წევ­რი იყო გე­მის მთა­ვა­რი მე­ქა­ნი­კო­სი, ვის­გა­ნაც ამ პრო­ფე­სი­ის შე­სა­ხებ სა­ერ­თოდ გა­ვი­გე და ეს საქ­მე რა­ტომ­ღაც ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. ის ადა­მი­ა­ნი იმა­საც მე­უბ­ნე­ბო­და, თუ ოდეს­მე ამ პრო­ფე­სი­ას ავირ­ჩევ­დი, უნდა მცოდ­ნო­და, რომ ია-ვარ­დით მო­ფე­ნი­ლი გზა არ მე­ლო­და. გე­მის მე­ქა­ნი­კო­სო­ბა ცოტა სხვა კუ­თხი­თაც და­მა­ნა­ხა, რად­გან დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი იყო, რომ თუ ამ პრო­ფე­სი­ით სა­მო­მავ­ლოდ და­ვინ­ტე­რეს­დე­ბო­დი, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში იმ ყვე­ლა­ფერს არ მე­ტყოდ­ნენ, არ მას­წავ­ლიდ­ნენ. მი­უ­ხე­და­ვად იმ ცუდი მხა­რე­ე­ბი­სა, რა­ზეც ის სა­უბ­რობ­და, მა­ინც მინ­დო­და და ბო­ლოს ეს პრო­ფე­სია ავირ­ჩიე კი­დეც.

- რო­გორც ჩანს, მი­ზან­და­სა­ხუ­ლი ხართ და მიზ­ნის­კენ თან­მიმ­დევ­რუ­ლად მი­დი­ხართ... რო­დე­საც უკვე გა­ა­ცხა­დეთ, რომ ამ პრო­ფე­სი­ას ირ­ჩევ­დით, პირ­ვე­ლად ვის უთხა­რით და რო­გორ იყო მისი რე­აქ­ცია?

- კი, მი­ზა­ნი თუ და­ვი­სა­ხე, ბო­ლომ­დე აუ­ცი­ლებ­ლად მივ­ყვე­ბი და ვას­რუ­ლებ... ვი­საც ამის შე­სა­ხებ პირ­ვე­ლად ვუ­თხა­რი, ის ადა­მი­ა­ნი იყო, ვინც ეს პრო­ფე­სია გა­მაც­ნო და ამ საქ­მის უარ­ყო­ფით მხა­რე­ებ­ზეც მე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და.

გა­უკ­ვირ­და, მაგ­რამ თან უხა­რო­და, რად­გან მის გზას გავ­ყე­ვი. დე­და­საც გა­უკ­ვირ­და, მაგ­რამ ბო­ლომ­დე გვერ­დში მედ­გა, მამ­ხნე­ვებ­და, - მარი, სუს­ტი არ ხარ, ძლი­ე­რი ხარ და აბა, შენ იციო. სა­ერ­თოდ, სულ ასე მე­უბ­ნე­ბა.

- როცა უკვე გე­მის მე­ქა­ნი­კო­სო­ბას და­ე­უფ­ლეთ, რას მიხ­ვდით, რა შეგ­რძნე­ბე­ბი მო­ვი­და?

- მას მერე, რაც გემ­ზე ცხოვ­რე­ბას გა­ვე­ცა­ნი, პირ­ვე­ლი შეგ­რძნე­ბა გაკ­ვირ­ვე­ბა იყო. კი, როცა უკვე შე­ვე­ხე იმ პრობ­ლე­მებს და სი­ტუ­ა­ცი­ას, მაგ­რამ ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე წი­ნას­წარ იმ ადა­მი­ა­ნის­გან ხომ ვი­ცო­დი. იმ პრობ­ლე­მე­ბის გარ­და, გემ­ზე სა­ერ­თოდ მკაც­რი პო­ლი­ტი­კაა. ახლა თურ­ქებ­თან, თურ­ქულ გემ­ზე ვმუ­შა­ობ. როცა აქ მუ­შა­ო­ბა და­ვი­წყე, მი­თხრეს, აქ არ ვი­ცით ქალი და კაცი, თუ მოხ­ვე­დი, ჩვენ­სა­ვით უნდა იმუ­შაო. ჰოდა, მათ­სა­ვით ვმუ­შა­ობ. დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში 8 სა­ა­თია სა­მუ­შაო სა­ა­თე­ბი, მაგ­რამ ბევ­რჯერ ყო­ფი­ლა, 16 და 24 სა­ა­თიც მი­მუ­შა­ვია.

- ამ დროს არ გით­ქვამთ, რა მინ­დო­და, რა­ტომ ავირ­ჩიე ეს საქ­მე?

- არა, სხვა­თა შო­რის და მიკ­ვირს რა­ტომ არ მიჩ­ნდე­ბა ეგ შეგ­რძნე­ბა და ფიქ­რი. პი­რი­ქით, რომ არ ვმუ­შა­ობ, დრო თით­ქოს არ გა­დის, მუ­შა­ო­ბი­სას კი დრო ისე სწრა­ფად მიქ­რის, ვერც კი ვხვდე­ბი. გზა­ში როცა ვართ, ვახ­ტებს ვი­ცავთ. მა­გა­ლი­თად, მე 12 სა­ა­თი­დან 4 სა­ა­თამ­დე ვარ და მერე ღა­მის 12 სა­ა­თი­დან დი­ლის 4 სა­ა­თამ­დე. რო­დე­საც პორ­ტებ­ში ვდგე­ბით - დი­ლის 8 სა­ა­თი­დან 5 სა­ა­თამ­დე ვართ და ასე ვმუ­შა­ობთ. გზა­ში ძი­რი­თა­დად მო­ნა­ცე­მებს - წნე­ვას, ტემ­პე­რა­ტუ­რას და ბევრ რა­მეს ვაკ­ვირ­დე­ბით.

- ზღვა­ში რომ იცუ­რო და მუდ­მი­ვად ამ სამ­სა­ხურ­ში იყო, ჯან­მრთე­ლო­ბა ხელს უნდა გი­წყობ­დეს. ალ­ბათ მუდ­მი­ვად ხდე­ბა თქვე­ნი სა­მე­დი­ცი­ნო შე­მოწ­მე­ბა, ხომ? მა­გა­ლი­თად ზღვის და­ა­ვა­დე­ბას რო­გორ ებ­რძვით?

- ამ და­ა­ვა­დე­ბა­ზე ვიც­რე­ბით ერთხელ და საკ­მა­რი­სია. ჯან­მრთე­ლო­ბის ცნო­ბას ვი­ღებთ - მთლი­ა­ნი და სა­ფუძ­ვლი­ა­ნი შე­მოწ­მე­ბა გვი­ტარ­დე­ბა. ასე­ვე გვა­მოწ­მებს ფსი­ქო­ლო­გიც.

- გაშ­ლილ ზღვა­ში, წყლის გა­რე­მოც­ვა­ში ყოფ­ნა რა გრძნო­ბაა? ში­შის მო­მენ­ტი არ გაქვთ?

- ში­შის მო­მენ­ტი სულ პირ­ვე­ლად, გემ­ზე რომ ავე­დი და პორ­ტი­დან გა­ვე­დით, მა­შინ მქონ­და. მივ­ხვდი, რომ მე­ში­ნო­და, - წყლის სას­ტი­კი შიშ­მა მო­მიც­ვა, მაგ­რამ ადა­მი­ა­ნე­ბი ყვე­ლა­ფერს ვეჩ­ვე­ვით, იმ ში­შებ­საც გვინ­და თუ არ გვინ­და, ვძლევთ. ახლა გემ­ზე ყოფ­ნა ბედ­ნი­ე­რე­ბას მა­ნი­ჭებს, თუნ­დაც ტრი­ალ ზღვა­ში ვიყო. წინ თუ ვი­ყუ­რე­ბი, მო­მა­ვალ­ზე ვფიქ­რობ, უკან თუ ვი­ყუ­რე­ბი - წარ­სულ­ზე. შე­სა­ბა­მი­სად სულ წინ ვი­ყუ­რე­ბი.

სა­ერ­თოდ, გემ­ზე ყო­ვე­ლი დღე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. გინ­და არ გინ­და შენს ცხოვ­რე­ბას, სი­ცო­ცხლეს 50/50-ე აყე­ნებ. პა­ტა­რა ოთხკუ­თხედ სივ­რცე­ში ხარ გა­მო­კე­ტი­ლი, ზღვა­ში და­დი­ხარ და არ იცი, რა წამს რა მოხ­დე­ბა.

- თა­ნამ­შრომ­ლე­ბის ნდო­ბა ად­ვი­ლად მო­ი­პო­ვეთ?

- ყო­ფი­ლა ისე­თი შემ­თხვე­ვაც, როცა ჩემ მი­მართ ნდო­ბის მო­მენ­ტი არ ჰგო­ნი­ათ. რა­ღაც რომ და­უ­ვა­ლე­ბი­ათ, თან ეჭ­ვობ­დნენ, მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ - შე­მეძ­ლო თუ არა მისი გა­კე­თე­ბა. როცა ვამ­ბობ, რომ ვიცი და გა­ვა­კე­თებ, საქ­მეს ბო­ლომ­დე მიმ­ყავს, პი­რო­ბას ვას­რუ­ლებ. შემ­დეგ ტეს­ტი­რე­ბას რომ უკე­თე­ბენ და ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად არის, მათ რე­აქ­ცი­ებ­ზე დაკ­ვირ­ვე­ბა მომ­წონს და ძა­ლი­ან მა­ბედ­ნი­ე­რებს. ასე­ვე რა­ღაც რომ ფუჭ­დე­ბა და რომ ვა­კე­თებ, ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნო პრო­ცე­სია.

- სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო საქ­მე გაქვთ...

- ისე ხდე­ბა, რომ კონ­ტრაქ­ტებ­ზე ახალ-ახალ ხალ­ხთან მი­წევს მუ­შა­ო­ბა და ძი­რი­თა­დად ამას მე­კი­თხე­ბი­ან - რა­ტომ სა­მან­ქა­ნე გან­ყო­ფი­ლე­ბა და არა მა­გა­ლი­თად, გე­მის უშუ­ა­ლო მარ­თვის პრო­ცე­სი ჩარ­თვა. ვუ­პა­სუ­ხებ, რომ არ მიყ­ვარს სა­ბუ­თებ­თან და კომ­პი­უ­ტერ­თან მუ­შა­ო­ბა.

- სახ­ლში რო­დის ხართ?

- როცა კონ­ტრაქ­ტი სრულ­დე­ბა. კონ­ტრაქ­ტე­ბი არის ოთხთვი­ა­ნი, ექ­ვსთვი­ა­ნი, ცხრათ­ვი­ა­ნი. რამ­დენს გა­ჩერ­დე­ბი, ეს შენ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი.

- თქვე­ნი სტა­ტუ­სე­ბის, ფო­ტო­ე­ბის ქვე­მოთ ბევ­რი არა­ს­ა­სი­ა­მოვ­ნო კო­მენ­ტა­რიც ამო­ვი­კი­თხე და რო­გო­რია ამა­ზე თქვე­ნი რე­აქ­ცია?

- ადრე გულ­თან ახ­ლოს მიმ­ქონ­და, ვერც ვხდე­ბო­დი, რა­ტომ შე­იძ­ლე­ბა ადა­მი­ანს ასე­თი უაზ­რო კო­მენ­ტა­რე­ბი და­წე­როს და გა­კად­როს. გული, მწყდე­ბო­და და ბევ­რჯერ მი­ტი­რია კი­დეც. მი­ფიქ­რია, სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებს წავ­შლი-მეთ­ქი, მაგ­რამ დრო გა­დის და ვიზ­რდე­ბი... ახლა უკვე ყუ­რა­დღე­ბას არ ვაქ­ცევ. უბ­რა­ლოდ მე­ცი­ნე­ბა მსგავ­სი ადა­მი­ა­ნე­ბის კო­მენ­ტა­რებ­ზე, მათ საქ­ცი­ელ­ზე და თვი­თონ ამ ხალ­ხზე.

- მა­მა­კა­ცე­ბი რო­გორ გხვდე­ბი­ან გოგო მე­ზღვა­ურს?

- სხვა­თა შო­რის, ამ თე­მა­ზე ბევრ კო­მენ­ტარს ვშლი. წე­რენ, ღმერ­თმა და­მი­ფა­როს, ჩემი ცოლი 6 თვით გემ­ზე სა­მუ­შა­ოდ წა­ვი­დეს. ქალ­ბა­ტო­ნე­ბიც გა­მო­ირ­ჩე­ვი­ან ასე­თი კო­მენ­ტა­რე­ბით. მერე მათ გვერ­დებ­ზე რომ გა­დავ­დი­ვარ, შე­ცო­დე­ბის შეგ­რძნე­ბა მე­უფ­ლე­ბა სხვა არა­ფე­რი. თუმ­ცა ბევ­რი კარ­გი კო­მენ­ტა­რიც იწე­რე­ბა.

რა­ტომ­ღაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში გვიკ­ვირს ქა­ლის მე­ზღვა­უ­რო­ბა, თო­რემ დე­და­მი­წა­ზე უამ­რა­ვი ქალი მე­ზღვა­უ­რია. ერთ-ერთ პლატ­ფორ­მა­ზე ვარ გა­წევ­რე­ბუ­ლი და იქ იმ­დე­ნი ქალი მე­ზღვა­უ­რი მი­მე­გობ­რებს მსოფ­ლი­ოს სხვა­დას­ხვა ქვეყ­ნი­დან, გა­ოც­დე­ბით. სა­ერ­თოდ, ში­ნა­გა­ნად როცა არ ხარ ჰუ­მა­ნუ­რი ადა­მი­ა­ნი, თა­ვი­სუფ­ლად შე­გიძ­ლია, სხვას შე­უ­რა­ცხყო­ფა მი­ა­ყე­ნო და რაც მთა­ვა­რია, და­უმ­სა­ხუ­რებ­ლად...

- ძლი­ე­რი ახალ­გაზ­რდა ქალი რას ურ­ჩევთ სხვა გო­გო­ნებს, ვი­საც მსგავ­სი სურ­ვი­ლი გა­უჩ­ნდე­ბა, გახ­დეს გე­მის თა­ნამ­შრო­მე­ლი?

- იყ­ვნენ გამ­ბე­და­ვე­ბი... რო­დე­საც ეს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ვი­ღე, ჩემი სკო­ლის ერთ-ერ­თმა მას­წავ­ლე­ბელ­მა, რო­მე­ლიც იმ სა­გან­ში მამ­ზა­დებ­და, რაც მჭირ­დე­ბო­და, დე­და­ჩემს უთხრა, - თქვე­ნი შვი­ლი მაგ ფა­კულ­ტეტ­ზე ვერ ჩა­ა­ბა­რებს. და­ე­ლა­პა­რა­კეთ, რომ პრო­ფე­სია შე­იც­ვა­ლოს. ეს მოს­წავ­ლე­ე­ბის თან­დას­წრე­ბით უთხრა. იმ­დე­ნი ვქე­ნი, რომ ის სა­გა­ნი ისე ვის­წავ­ლე, რომ ჩა­ვა­ბა­რე, იმ ფა­კულ­ტეტ­ზე მო­ვე­წყვე, რაც მინ­დო­და. მხო­ლოდ ორი გან­ხრა მე­წე­რა - მან­ქა­ნათმშე­ნებ­ლო­ბა და ელექტრო­ბა.

რომ ჩა­ვა­ბა­რე, იმ ქალ­ბა­ტონ­თან მი­ვე­დი და ვუ­თხა­რი, გახ­სოვთ, ასე რომ თქვით, ვერ მოხ­ვდე­ბაო. გა­მოც­დე­ბი ჩა­ვა­ბა­რე და იმ პრო­ფე­სი­ა­ზე მო­ვე­წყე, რა­ზეც თქვით, ვერ მოხ­ვდე­ბაო... ასე რომ, თა­მა­მად გა­დად­გან ნა­ბი­ჯე­ბი, შრო­მაც არ და­ი­ზა­როთ. უშ­რომ­ლად არა­ფე­რი მო­დის.